Naar aanleiding van de aasgieren journalistiek van zondag 28 maart door Powed nieuws, Nos ed bij de Sionkerk op Urk, vond ik dat het weer eens tijd werd om een nieuwe blog over dit mooie dorp te schrijven. En dan niet op de schandelijke manier die de meeste omroepen doen, maar met respect naar de bewoners.
Dus ik had contact opgenomen met een van de bewoners en haar uitgelegd waarom en wat ik graag wilde. Het was gelijk een gezellig gesprek en zoals het op Urk gewoon is, werd ik gelijk uitgenodigd om dan een keer bij hun thuis koffie te komen drinken.
Uiteraard laat ik me dat geen 2x zeggen, dus afgelopen zaterdagavond ben ik naar Urk gereden.
In de middag was er een tourtocht door het dorp georganiseerd, waar toch zeker 30 auto's aan mee hadden gedaan. Niet alleen mensen van Urk, maar ook uit heel Noord Nederland kwamen de mensen om steun te betuigen. Heel speciaal was, dat bij de eigenaar van de auto van de zogenaamde aanrijding, er een luid applaus werd gegeven.
En geef toe, deze man had het verdiend.
Want wat hebben journalisten te maken met kerkgangers? Laat mensen in hun waarde als ze naar de kerk gaan. Waarom is het nodig om op zo'n grove manier een microfoon en camera in hun gezicht te duwen, als mensen hun geloof komen belijden? Waarom weer Urk en hun geloof? Als een beetje journalist lef heeft, gaat hij ook naar een moskee en een synagoge.
Maar nee, het gaat om de sensatie. Schande!
Vooral als je weet dat de Sionkerk, waar het hele voorval was, zich al die tijd al aan de voorschriften had gehouden. In de ochtend mochten mensen A t/m L achternamen naar de kerk, in de middag M t/m Z. Netjes afstand houdend, niet te veel mensen enz enz. Maar ze wilden 1x de hele gemeente samen laten komen. Omdat dat ergens op social media werd geplaatst, hebben de gieren zich er op gestort......
Maar goed, terug naar mijn bezoek aan Urk. Ietwat zenuwachtig kwam ik aan, maar dat bleek al snel overbodig. De gastvrijheid van de Urkers is bekend. Dus bij het kopje koffie kwam een stuk taart en al snel zaten we te praten alsof we elkaar al langer kenden. Het is een typisch Urks gezin, vader vaart op een kotter, moeder werkt, 2 puber kinderen.
De vader heeft me meer uitgelegd over de problemen waar de vissers tegenwoordig veel mee te maken hebben. Natuurlijk heeft Brexit grote gevolgen gehad, maar ook de regel dat niet volgroeide vissen niet meer teruggegooid mogen worden, levert problemen op. Iedereen met een beetje verstand snapt dat, op deze manier, de visstand achteruit gaat.
Maar ook het feit dat er niet mee gebaggerd mag worden. De vloot vaart langs Vlieland uit, maar door de getijen is er een stuk dat ondiep is. Nu is het zo, dat als ze het hoge water mislopen, ze moeten wachten totdat ze er alsnog langs kunnen. Uiteraard varen ze op de terugweg tegen hetzelfde probleem aan. Baggeren zou een simpele oplossing zijn. Maar nee, dat mag niet meer. Blabla natuur, blabla enzenz. En dat zijn dezelfde mensen die beweren dat windmolens niet schadelijk zijn voor de natuur! Wordt toch eens wakker. Windmolens in het water breekt het hele ecosysteem af en dan hebben we het nog niet eens over de insecten en vogels die vermorzeld worden door de wieken. (Die niet gerecycled kunnen worden, maar gewoon worden begraven).
Voor mij was het een leerzaam gesprek. En gezellig.
Na de koffie bij het gezin thuis, zijn we, op persoonlijke titel, naar het gezamenlijke koffiedrinken gegaan. Ook daar werden we weer heel vriendelijk ontvangen en heb ik gezellig met de gewone Urkers staan praten.
Omdat ik had aangegeven dat ik graag weer over ze wilde schrijven en daarom ook graag een keer naar een kerkdienst wilde, werd ik al snel aan een dame voorgesteld, die me met veel plezier wilde meenemen. Terwijl we hierover aan het praten waren, nodigde een vriendin van haar me uit om dan gelijk maar paasontbijt bij hun te gebruiken. Hoe geweldig was dit? Deze mensen kenden mij ook niet en weer werd ik uitgenodigd bij hen thuis. Ik blijf het als compliment zien.
Dus op paasochtend heb ik een nette jurk aangetrokken en ben gaan ontbijten op Urk. Gelijk weer het gevoel alsof ik deze mensen kenden. Dit was een jonger gezin, waarvan het oudste dochtertje gelijk honderduit tegen me begon te kletsen. Warme broodjes, jus d órange, koffie, eitje en de warmte van een gezin. Hoe fijn is het om je dag zo te mogen beginnen.
De dame die mij mee zou nemen naar de kerk, kwam ook gezellig mee eten en samen zijn we naar de kerk gelopen.
Urkers zijn oprechte gelovigen, dus het was druk op straat. Gezinnen, bejaarden, jeugd, iedereen was op weg naar de kerk. Iedereen netjes gekleed (zoals het hoort), sommige dames met hoedjes. Urk heeft een aantal kerken, dus voor ieder is er een kerk die bij hun geloof past. De een wat strenger dan de ander, maar allemaal vanuit een warm hart.
Gezien het gedoe van de week er voor, was er eigenlijk afgesproken dat er geen buitenstaanders zouden komen, maar omdat ik mijn respect had laten merken, mocht ik, bij uitzondering, bij een dienst zijn. Wederom, ik zie het als een compliment.
Mensen die mij privé kennen, weten dat ik gereformeerd ben groot gebracht. Dus het was niet zo dat ik geen idee had wat er zou komen.
De kerk van binnen was mooi. Uiteraard niet de opsmuk die een katholieke kerk heeft, maar het was mooi. Het enige dat er op wees dat je op Urk was, was de boot die tussen de lampen hing.
De mensen zagen er allemaal netjes uit, sommigen waren zelf in klederdracht, iets wat ik persoonlijk mooi vind om te zien. De kinderen bleven gewoon bij de ouders zitten, dus niet ergens in een kinderdienst gezet. Per gezin zaten de mensen bij elkaar, maar verder zag je duidelijk de voorgeschreven afstand die je van elkaar moet houden. Ik mocht tussen de familie van de dame zitten. En misschien wordt het saai, maar ik had in mijn ogen dus weer een compliment binnen.
De dienst begon met de mededelingen vanuit de gemeente. Wie er ziek was geworden, wie er weer thuis was. Mededelingen waaruit bleek dat men een warm hart voor elkaar heeft en voor elkaar zorgt. Dit kwam ook erg naar voren in het gebed dat gedaan werd. Kracht en liefde aan ieder die het nodig had, mensen die het verdienen bij naam genoemd, niemand werd vergeten.
Omdat het natuurlijk Pasen was, was de tekst uit de bijbel die gelezen werd een stuk van het paasverhaal, voor de mensen met Bijbelkennis een bekend verhaal vol hoop en liefde. Hoe Jezus voor ons stierf en weer opstond.
Ook de preek was een preek vol liefde en hoop. Met tussendoor, en ik vond het geweldig, toch even de mening van de voorganger over politie en vaccins.
Maar wat ik zelf het mooiste vond, was het zingen. Als kind vond ik dat al het mooiste aan een dienst. En misschien omdat ik het al zo lang niet had gehoord, maar het is moeilijk uit te leggen wat het met me deed. Naast me een meisje van ongeveer 8 jaar, aan de andere kant van mij de jongedame die me had meegenomen, de kerk, halfvol, met oprechte mensen, die vanuit hun hart zongen.... echt waar, het was prachtig.
Na de dienst werd ik weer meegevraagd naar mensen thuis. Deze keer de familie waar ik bij had mogen zitten. Ook daar werd ik weer van taart voorzien naast de koffie. En weer gezellig gesprekken. De openheid en gastvrijheid is echt heel groot.
En dat is wat een Urker is. Wat je ziet is wat je krijgt. Geen gelul er om heen, rechtdoor met hun eigen mening. Als je respect hebt voor hen, krijg je het dubbel terug. Vreemden komen langs de voordeur, vrienden lopen altijd langs de achterdeur. Men helpt elkaar, steunt elkaar. Ze houden van lekker eten, gezelligheid, werken keihard, zijn oprecht in hun geloof. Ze laten zich niet de wet voorschrijven en komen op voor hun principes.
Dus, lieve Urkers: Dank jullie wel, dat ik dit weekend op zo veel plekken welkom was. Dat ik heb mogen ervaren wie jullie zijn en waar jullie voor staan. Dat ik heb mogen zien en horen waar jullie hart ligt, hoe jullie denken.
Vanuit mijn hart: Jullie zijn echt super tof!!!
Comments