Mag ik jullie voorstellen aan de hoofdrolspeelsters van dit verhaal: Simba en Cupcake!
Simba is een 4 jarig teefje, dat nu al ruim een jaar mijn liefste, mooiste, grappigste vriendinnetje is. Een prachtige hond, met een rustige energie. Ze is lekker sociaal, maar gaat graag haar eigen weg in een roedel. Kleine hondjes zijn bijna altijd een reden om te spelen en te dollen. Ze is verbazingwekkend zacht, zowel in haar karakter, als in haar vacht.
Uiteraard heeft ze haar ondeugende kanten. Zo is het een echte jachthond, dus rennende katten en opstijgende eenden zijn een goede reden om de achtervolging in te zetten, al dan niet door het water.
Kortom, Simba is mijn leven, mijn hart, mijn reden van bestaan.
En dan hebben we Cupcake.....
Cupcake is een teefje van 11 maanden, dat haar leven is begonnen als Roemeens zwerfhondje. Via een Nederlandse dame uit Spanje, Monique, die zich bijzonder hard inzet om zwerfdieren, overal waar nodig, een goed thuis te geven, kwam dit kleine gebakje naar Nederland, waar ze eerst in een ander gezin kwam. Helaas werkte dat absoluut niet met het eigen hondje van deze lieverds, dus werd een andere oplossing gezocht.
En daar kwamen Simba en ik het verhaal binnenhuppelen. Gezien het feit dat Simba zo'n lieverd is, met de bijbehorende energie en ik ben wie ik ben, werd ons gevraagd om deze vluchtelinge een warm mandje te geven, waar ze rust en liefde kan krijgen en een opvoeding, zodat ze daarna geadopteerd kan worden in een gouden mandje.
En zo kwam deze onzekere puber, met haar kleinere linker oog, in ons leven.....
De eerste nacht was het meest spannend. Ik had nog geen bench, maar er stond een grote mand voor haar klaar en in de slaapkamer een stapel dekens op de grond, tussen Simba haar bed en het mijne in. En, wonderlijk genoeg, toen het bedtijd was, trippelde ze vlot mee met Simba en ging met een diepe zucht op de dekens liggen.
Toen ze lekker lag, mocht ik haar aaien; achter haar oortje, op de rug, ze liet het allemaal ontspannen toe.
Nu zijn we een week of twee verder...
Elke ochtend, als ik mijn koffie aan het maken ben en Simba zich nog even omdraait, gaat Cupcake er met mij mee uit. Dit is de tijd dat ze het meest ontspannen is en er wordt volop gegooid met balletjes, knuffels en trektouwen. Tussendoor word ik overladen met likjes en kwispelen en mag ik haar aaien en knuffelen wat ik wil. Kusjes geven, buikje aaien, alles is even gezellig. Ook Simba wordt met liefde begroet, als deze eindelijk besluit om wakker te worden.
De grootste uitdaging is het uitlaten. Cupcake liep de eerste dagen strak van de stress. Met elke hond aan een eigen riem, waarvan die van Simba de uitlooplijn is, dwong ik Cupcake eigenlijk vlak achter Simba te lopen, haar kop vlak bij de mooie billen van Simba, zodat ze een voorbeeld letterlijk voor zich zag.
Het resultaat is geweldig. Cupcake schrikt niet meer zo hard van langskomend verkeer, ze snuffelt regelmatig op allerlei plekken en steeds vaker, als ze even op Simba moet wachten, staat ze zonder spanning te wachten. Uiteraard wordt elke wandeling beloond met wat lekkers, wat ook Cupcake heel voorzichtig, zelfs uit mijn mond, durft aan te pakken.
Nu loop ik nog steeds elke keer hetzelfde rondje, wat goed is voor het zelfvertrouwen van Cupcake, maar voor Simba is er dus niet echt een uitdaging, mogelijkheid om te rennen of zich hoe dan ook lekker moe te maken, dus regelmatig ga ik met alleen Simba er nog even op uit om haar los te laten. Cupcake blijft dat lekker in haar bench, met haar speeltjes. Dit gaat verbazingwekkend goed. Ze is beter in alleen blijven dan Simba, dat dan weer wel.
Ook binnen zijn er nog wat puntjes ter verbetering.
Cupcake heeft zichzelf moeten verdedigen, in een grote roedel en dat als pup.
Dus het sociale gedeelte van delen heeft ze nog niet echt door. Als Simba met balletjes begint te gooien en spelen, wil ons gebakje nog wel eens uitvallen om de bal af te pakken. Gelukkig zie ik het meestal wel aankomen en laat ze zich goed corrigeren. Ze gaat daarna meestal in haar bench zielig liggen kijken.
Maar goed, in de loop van de dag verzameld Cupcake geduldig en voorzichtig al haar schatten om zich heen, om tevreden overal even aan te ruiken, te sabbelen of te knabbelen. En aangezien Simba het niet in haar hoofd haalt om iets uit de bench te pakken, leg ik dus weer, even geduldig, alle speeltje voor de bench, waar ook Simba gewoon kan pakken wat ze wil.
Maar elke dag wordt Cupcake meer zichzelf. Haar net iets te grote oren hangen steeds vaker ontspannen, dat staartje, met mooie witte punt, wordt steeds vaker gekwispeld, ze komt steeds vaker affectie zoeken. Kortom, ze wordt vrolijker, grappiger, speelser en steeds meer ontspannen.
Het is zo zonde dat dit beestje zo'n moeilijke start heeft gehad. Van elk hard geluid schrikt ze buiten en binnen zie je dat ze wel wil spelen en enthousiast zijn, maar niet durft. Ondanks het feit dat ze nu nog heel schuchter is, merk ik dat het beestje heel loyaal is, de manier waarop ze tegen me aan gaat staan als ik haar knuffel, bewijst maar weer dat het beestje niets liever wil dan van iemand houden en rust hebben. Maar tussen Simba en mij is genoeg liefde en geduld (en kennis) om dit jonge beestje te koesteren.
Ik ben zo dankbaar, dat we de kans hebben gekregen om dit hondje te helpen. Ik bid dat we over een paar weken of maanden iemand hebben gevonden die haar wil adopteren, zodat ze ook dat gouden mandje krijgt. Want uiteindelijk is het gewoon een kindje, dat liefde en warmte nodig heeft.
En ik kan uit ervaring oprecht zeggen, dat een hond in je leven, je gelukkig maakt. Oprechte, onvoorwaardelijke liefde, troost en genegenheid. Iets waar iedereen altijd naar op zoek is. Een maatje die ook je beschermengeltje is, iemand die naar je luistert zonder oordeel en daarna nog steeds van jou het meest houdt. Iemand die al blij is je te zien als je van het toilet komt.
Dus mocht er iemand zijn die er over denkt om een vriendin voor het leven te hebben, denk dan eens aan Cupcake. Dit schatje verdiend een gouden mandje.
