Ik ben verbaasd, geschrokken, verbijsterd, ontdaan, verdrietig en verschrikkelijk boos!!!!
Afgelopen zaterdag heb ik mijn vorige blog geschreven. Ik vond deze heel moeilijk, omdat het me zo verschrikkelijk had aangegrepen. Het verhaal van zo'n groot verdriet, zo'n intense angst en diepe pijn; de reden om bloemen te leggen....
Maar ook de verhalen die ik te horen kreeg. Een dame die vertelde dat ze door haar buurman was misbruikt, verkracht toen ze heel jong was en niemand die het wist....
Een man in zijn 50tiger jaren, die thuis was mishandeld en misbruikt, jaren lang....
De schaamte die mensen hadden gevoeld, de onmacht. Zo veel emoties.....
En nog meer verhalen. Het verdriet in hun ogen, vaak met tranen, weggeslikt, doen alsof je sterk bent.
De dankbaarheid dat er nu in ieder geval dit verhaal naar buiten kwam, dat er een plek was waar ze erkenning voelden, aansluiting, een stapje uit de eenzaamheid.
En hoe mooi was het, om de rij bloemen te zien groeien. Ik ben zelfs 3x live gegaan (via Verzet Friesland) om de mensen te laten zien, hoe veel betrokkenheid er is. Mensen uit heel Nederland, in de vrieskou, zo veel mooie bloemen en spreuken.
Ik zou zeggen, zie de foto's in de blog -Het verdriet uit Bodegraven- of kijk de livestream.
Maar neem maar van mij aan, heel veel bloemen. En dan was ik er niet eens op de derde dag, de zondag geweest......
En vandaag kreeg ik een berichtje.....
En daarom ben ik zo geschokt en verdrietig en boos.
Alle bloemen zijn weg gehaald. Allebei de kanten van de oprijlaan zijn leeg......
Alle woorden van troost en liefde zijn weggehaald. De honderden bloemen weggegooid als oud vuil. En daarmee zijn ze gelijk symbolisch geworden voor de kinderen die herdacht waren.
En dan zijn we er nog niet.....
Verderop, op de begraafplaats zelf, waren er ook bloemen gelegd op het graf van Marcel. En ik herhaal met nadruk: OP het graf van Marcel. Zie de bovenste foto zou ik zeggen.
Weer bloemen om steun te betuigen, om troost te geven, om verdriet en hoop te delen. Steun aan degene die het overleefd heeft, verdriet om degene die zijn eigen leven nam.
Marcel van Spengen.
Geboren 5 Januari 1975.
Overleden 27 April 2007.
En ook zijn graf is leeg gehaald....
De bloemen, de kaarsjes en kaarten, het plantje, de hartjes, alles is weg!
............
En ik ben maar een gewoon iemand, een doorsnee Nederlander. Maar dit is, in mijn ogen en mijn persoonlijke mening, GRAFSCHENNIS!
Ik ben verbaasd, geschrokken, verbijsterd, ontdaan, verdrietig en verschrikkelijk boos!!!!
Anoes
Zoals je dit beschreven hebt Anoesjka, aangrijpend eerlijk.
Dat het een plek werd van erkenning voor ‘vergeten’ slachtoffers werd, een eye-opener en
dat de bloemen als oud vuil zijn weggegooid net als alle misbruikte kinderen,
zijn wij een beschaafd land?