Lieve Xiomara,
Wat was ik blij dat ik je eindelijk weer zag, maar om eerlijk te zijn, je hebt er beter uitgezien.
Niet zo raar als je kijkt hoe alleen al dit jaar voor je is geweest.
Het begon zo mooi, met de ontmoeting tussen jou en Roberto. De intuïtie waarmee jullie elkaar hebben gevonden bij de molen, de directe band en liefde die jullie voelden. Serieus, het is een verhaal uit een sprookje.
Hoe hard kwam er een einde aan dat sprookje.....
Ik vind het nog steeds zo raar, dat je op een gesloten afdeling bent gekomen in het GGZ Rivierduinen in Leiden, gebaseerd op een indicatie van 19 jaar geleden.... Ik heb, uiteraard, rondgevraagd en schrikbarend: Een beschikking is geen vonnis. Er is dus echt geen juridische grond om jou vast te houden. De hulpverleners en begeleiders die ik gesproken heb, gaven allemaal aan dat het op heel slechte hulpverlening duidt. In Utrecht (stad) bijvoorbeeld word je niet eens geholpen als je indicatie ouder is dan 3 jaar. Je moet dan eerst onderzocht, beoordeeld worden om te kijken hoe je er nu voor staat, wel indicatie er nu zou zijn.
Aukje Daalman, een advocate, zet zich in voor mensen die tegen dezelfde problemen als jij aanlopen. Hoe waardevol is haar hulp in deze zaak. Zij heeft mij ook gezegd, als andere mensen in de GGZ zorg dezelfde, of soortgelijke hindernissen hebben, of problemen met jeugdzorg en dergelijke, mogen ze haar contacten. Fijn dat er mensen meestrijden met jou en je partner.
En dat jij niet meer dezelfde vrouw bent van 19 jaar geleden mag duidelijk zijn. Al was je vroeger ook al prachtig. Mooi te zien op die foto die de Hogeschool Leiden toen gebruikt heeft.
Je bent ondertussen moeder geworden van een prachtige zoon, je had je droombaan gevonden als kleuterleidster, wat je 12 jaar lang met zo veel plezier hebt gedaan.
Je had alle trauma's en verdriet van al die jaren daarvoor een redelijke plek gegeven, je stond weer volop in het leven. Je genoot, net als ik, van het creatief zijn, dat is altijd een heerlijke uitlaatklep voor je geweest. Zo bijzonder dat ze dat, juist nu, aanvoeren van een bewijs dat je depressief en manisch zou zijn.
En wat een leven heb je gehad.
Geboren in Bogota, geadopteerd toen je 2 of 3 jaar was, dat ben ik even kwijt. Gelukkig heb jij, als een van de weinigen, wel nog je geboortebewijs. Ik weet nog dat je me vertelde over je eerste jaren hier in Nederland. Dat je bang was van alle mannen. Dat je nu nog de angst kan voelen, van het misbruik dat je hebt meegemaakt. En met jou, is dat zo veel kinderen overkomen. Het walgelijke onderwerp van de kinderhandel. En ook dat wordt weer in de doofpot gegooid.....
En nu het verdriet dat je jouw zoon niet kan zien. De strijd die je moet leveren met de vader, die door zijn vermogen, instanties achter zich krijgt. Zo blijkt maar weer, met geld kun je alles kopen, ook de zeggenschap over je kind.
Ik vind het zo dapper en sterk van je dat je nu iets afstand neemt van je zoon, zodat hij niet heen en weer getrokken wordt tussen jou en zijn vader. Dat je hem, wat dat betreft, ook die rust gunt. Hoe moeilijk moet het zijn, dat hij eigenlijk verplicht wordt een andere vrouw mama te noemen. Maar gelukkig weet je, dat hij altijd van je houdt, ook nu je elkaar niet kunt zien. Je hebt zo lang, met zo veel liefde voor hem gezorgd. Dat is een band, die kun je niet verbreken. Je bent een pracht moeder en ik hoop dat je dat weet.
En dan nu, gebaseerd op een heel oude indicatie, gevangene van het GGZ. Een instantie die een verdienmodel is. Hoeveel krijgen ze ongeveer voor je? Volgens mij was dat rond de 8000 euro per maand. Dus hoe langer jij vast zit, hoe meer geld ze verdienen.
En dat je 19 jaar geleden inderdaad zo van slag was dat je hulp nodig had, is ook niet raar. Je hebt zo veel ellende en verdriet meegemaakt. Maar, nogmaals, dat ze die indicatie nog steeds als bewijs gebruiken.... te bizar voor woorden. En dus, onrechtmatig.
Maar om eerlijk te zijn, denk ik dat je ook vast zit, omdat je de waarheid over misbruik hebt verteld. Want geef toe, hoe veel van de mede cliënten van jou zijn slachtoffer van misbruik? En nu in Nederland steeds meer de pedofilie wordt ingevoerd, zijn jullie gevaarlijk. Gevaarlijk omdat die waarheid niet boven mag komen.
En de medicatie die je eigenlijk gedwongen wordt te nemen. Ik weet dat je deze nu vrijwillig neemt, omdat ze je anders hoe dan ook dwingen, maar meis, 1200 milligram Lithium voor zo een kleine vrouw is gevaarlijk. Ik heb het nagezocht, het heeft zeker wel meer invloed op je als je kleiner bent. Wat je nu krijgt is de maximum voor iemand die 30 cm groter en 30 kg zwaarder is dan jij bent.
Ik weet dat je partner zo hard strijdt om jou weer buiten te krijgen, in de vrijheid die je verdient.
Hoeveel zaken en hoorzittingen heeft hij ondertussen geregeld, ook als hij er niet zelf bij mocht zijn. En nu weer het wachten op de beslissing van de klachten commissie.
En de vorige keer dat je weer opgehaald werd uit huis, door ambulance en politie. Niet te geloven. Hoe sterk en dapper weer van je, dat je zo rustig bleef en zelf mee ging. Wel fijn dat deze, politie en ambulance personeel, ook aangaven dat ze eigenlijk niet begrepen waarom het op deze manier moest. Ik hoop dat ze bij Rivierduinen hier iets mee doen. Of eigenlijk de gemeentes, de regering. Maar ik realiseer me ook, die kans is klein, want wat ik al zei, dat is het verdienmodel.
Lieve, mooie Xiomara, vriendin, moeder, partner, lerares, oud voorbeeld van de hoge school Leiden, strijdster voor jouw vrijheid, liefdevol mens. Vanaf het moment dat ik je ken, heb je een plek in mijn hart gekregen. En elke dag dat jij, onrechtmatig gevangen wordt gehouden, huilt mijn hart. En samen met mij, huilt iedereen die jou heeft leren kennen en van je is gaan houden.
Ik bid tot God, dat je snel weer thuis mag komen, dat je weer samen met je partner op bezoek kunt komen, met het heerlijk optimistische karakter dat je hebt.
Je partner, Aukje, ik en velen met ons, we houden van je. Met al onze kracht, ons hele hart.
Hopelijk tot snel.
Dikke knuf,
Anoesjka
Comments