Het was een mooi begin van de dag.
De zon scheen en ik werd weer opgehaald door lieve vrienden. Het plan voor vandaag was bloemen leggen ter nagedachtenis van Vrouwen van Ravensbrück 1940-1945, niet bij het eigenlijke monument, maar eentje daar vlak bij en daarna wilden we ons aansluiten bij het koffie drinken op het Museum plein. We zijn een mooi groepje, tussen de 19 jaar en ik denk ongeveer 70 jaar. Verschillende lagen uit de bevolking, van boer tot IT'er, van huismoeder tot student.
We gingen eerst koffie drinken bij een benzinepomp onderweg, waar we heel duidelijk met elkaar afspraken dat we niet wilden: rellen, vechten, rennen voor ons leven of andere bizarre dingen. Nee, respect voor de slachtoffers en vreedzaam koffie. Mooi plan, dat zeker.....
De auto hadden we netjes buiten het centrum geparkeerd en lopend op weg gegaan naar het monument, een mooie wandeling door Amsterdam van ongeveer 20 minuten.
Maar we waren nog niet lang aan het lopen, of we kwamen al langs grote hoeveelheden politiebusjes, paardentrailers, honden wagens...... Het was duidelijk, de Amsterdamse politie was niet blij dat mensen als wij naar Amsterdam kwamen. Ergens leken ze bang te zijn, want waarom zo veel, zo groots?
Maar dat was nog niets........
Een volk dat voor tirannen zwicht
zal meer dan lijf en goed verliezen
dan dooft het licht......
Hoe krachtig is deze tekst, om de vrouwen te herdenken. Eigenlijk niet alleen de vrouwen, maar alle slachtoffers uit WO2. De verliezen, de pijn, de angst dat een fascistisch regime had veroorzaakt. Tenminste, dat was mijn persoonlijke gevoel.
Een paar honderd mensen hadden zich verzameld om bloemen, kaarten, kaarsen, kleine blijken van respect neer te leggen. Veel ouderen, maar ook jonge moeders met kinderen. Weer alle lagen van de bevolking, arm rijk, jong, oud, bekend en anoniem.
Maar wat viel het meeste op? De grote aanwezigheid van politie. Busjes, ME, de gewone agent, politie te paard, het stond allemaal klaar achter ons. Alsof ze ons gevaarlijk vonden.
Er gaat een grote dreiging van uit, mannen en vrouwen die emotieloos lijken. Strak vooruit kijken. Af en toe klonk een waarschuwing dat we de 1,5m regel aan moesten houden.
Maar de bloemenzee werd steeds groter. Het respect en de warmte van de mensen was voelbaar. Oude bekenden werden weer gezien en hartelijk begroet. Aan passerende passanten die nieuwsgierig waren, werd uitgelegd waar we voor stonden. De gruwelen van een concentratiekamp, de tekst op de steen, de reden dat we er waren.
En ondertussen stond daar de wet.......
Met ongeveer 3/4de van de mensen zijn we gaan lopen, een korte mars naar het Museumplein. Deze mensen wilden zich aansluiten bij het koffiedrinken... Onderling voelden de mensen de behoefte om aan elkaar te vertellen wat hun intenties waren. Rust houden, gaan zitten, vreedzaam laten zien dat ze het niet eens zijn met de huidige maatregelen.
Maar het mocht niet.
De brug die we wilden oversteken stond potdicht met politie, ME, politie te paard. Verder op de achtergrond nog veel meer politie. Dus we wilden een brug verder gaan. Aan de overkant van de gracht ging een deel van de politiemacht in volle galop naar die brug.... En ja hoor, vakkundig dicht.
De stoet sloeg een straat eerder naar links, weer volle galop, weer dicht met politie te paard.
Het machtsvertoon was overduidelijk: jullie mogen niet aansluiten bij het Museumplein.
Al snel viel de grote marsgroep uit elkaar. Ik heb geen idee waar iedereen heen is gegaan, maar met ons kleine groepje zijn we omgelopen, om langs het casino alsnog op het Museumplein te komen.
Onderweg zagen we een groepje Romeo's lopen, waarschijnlijk op weg naar hun werk, de gezichten nog niet bedekt.Toen zij in de gaten hadden dat ze gefotografeerd werden gingen er meer mondmaskers omhoog bij ze. De typerende kleding, getraind in groepsverband.... ze verdwenen al snel in de menigte.
Op het plein gekomen realiseerden we ons pas hoe veel mensen er koffie kwamen drinken. Wederom, het "gewone" volk. Ouderen, jongeren, moeders, accountants, bruin, blank, rijk,arm, groot en klein, duidelijk vreedzame mensen. Sommige hadden borden met tekst bij, sommigen speelden muziek, sommigen zaten te picknicken. Er werd gepraat, gelachen, eten gedeeld: gewone Nederlanders, die alleen wilden laten zien dat ze ergens het niet mee eens waren.
De 1,5 meter werd behoorlijk gerespecteerd en bijna niemand had een maskers op.
Kleine, jonge kinderen, waarvan sommige trots op hun aanwezigheid.
-Ik sta hier voor mijn toekomst!-
Toch vielen een paar groepjes op. Jongeren, in donkere jassen, bivakmutsen en petjes, donkere jassen,veel met de gangbare wit/blauwe mondmaskers, waardoor onherkenbaar. Dit waren duidelijk geen Romeo's, die dragen meestal de zwarte mondmaskers, zijn ouder, hebben geen trainingsbroekjes, letten voortdurend op hun rugdekking van elkaar. Ze waren ook te jong, met een te grote groep en geen idee van rugdekking. Ook waren er jonge dames bij met lang los haar...... Zouden dit soort groepjes degene zijn die na het politie ingrijpen zijn gaan rellen en plunderen? Het waren duidelijk niet de gewone koffiedrinkers...... of professionele Romeo's......
Maar goed, de sfeer was goed, ondanks de overmacht aan politie, ME, paarden, honden, drones, helikopter en het plein dat aan drie kanten al afgeschermd was door een muur van politie.
Op een bepaald moment zag je de politie aan de buitenrand zich terugtrekken.
Dat is het moment waarop wij al verder naar achteren zijn gegaan.
Het gaat zo: de politie en ME trekt zich terug en trekt de wapens aan, knuppels, helmen, schilden.
Binnen niet al te lange tijd begint dan altijd het vuurwerk, geen idee wie dat doet, maar de volgorde is altijd hetzelfde. Ongeveer 2 lichtere klappen, daarna een zwaardere. Vlak daarna trekt blauw naar voren. De waterkanonnen worden ingezet, de rij ME staat klaar, de paarden beginnen hun charges. Deze keer ook traangas....
Waarom? Wie stak het eerste vuurwerk af? Niet de doorsnee koffiedrinker, dat weet ik wel.
Maar het leegvegen van het plein was dus begonnen.
Omdat wij al ver achteraan stonden, hield dat in dat er een paar duizend mensen tussen ons en de politiemuur stond. Maar die mensen werden geslagen, kregen het waterkanon en traangas, moesten de paarden en honden ontwijken, de knuppels....
En wat doen gewone mensen als er geweld is? Ze vluchten, want ze willen niet vechten. Enig idee hoe beangstigend is als er een groep van een paar duizend mensen gaat rennen op vlucht voor geweld? De bijna paniek in hun ogen, de angst hun bekenden kwijt te raken, maar 1 gedachte in het hoofd, weg bij het geweld.... Mensen die bijna omver worden gelopen, meegetrokken, opgeraapt door vreemden.
We vluchtten een straat in, bang om elkaar kwijt te raken, maar liepen tegen politie aan, weer met ME, paarden enz. Dus omdraaien, ander straat in, Romeo's , ME bus.... Hier links, nee hierheen...... Gelukkig, we zijn compleet, we zien even geen politie. Wat gaan we doen?
In een verder verlaten cafe zit een man foto's te maken van iedereen die langs komt. Het verbaast mij, alle horeca is toch dicht? wat zit hier achter? Zou het een undercover agent zijn? De raarste dingen vliegen door je hoofd als je je opgejaagd voelt....
Mijn hart sloeg in mijn keel, we zagen andere koffiedrinkers, ook op weg naar hun auto, om weg te komen van deze plek van geweld. In behoorlijk tempo lopen we door Amsterdam, op weg naar de auto's. Bij een kruispunt komen er van verschillende kanten ME busjes en komen groepjes Romeo's bijeen. Duidelijk herkenbaar weer aan de kleding, de zwarte maskers, de geprepareerde vechthandschoenen, de rugdekking van de ME busjes en elkaar. We zagen ze de busjes in en uit gaan, het overleg, duidelijk politie undercover, niet de jonge relschoppertjes. Achteruit lopend heb ik foto's gemaakt, maar ik had maar 1 gedachte: weg hier, help me ......
Met ons eigen groepje zijn weg veilig bij onze auto's gekomen. De jeugd natrillend van ongeloof en angst. De ouderen bleek en stil. Een van de jongens vroeg of het altijd zo was? En dat is het ergste, het is altijd zo. Het geweld van de politie en ME wordt steeds harder, steeds eerder ingezet, steeds openlijker van te voren al neergezet.
Vredelievend koffiedrinken eindigt in rennen voor je leven.
Ik heb deze week niet gezien hoe veel en hoe hard er op het plein werd geslagen, de klappen die ik vorige week had gekregen, toen ik tegen een boom zat, zorgden wel dat ik "laf" achteraan stond.
Ik ben niet gemaakt voor deze angst, niemand van ons. Maar toch gaan we volgende week weer koffie drinken op het Museumplein. Met een ander klein groepje, want dit geweld mag niet normaal worden. Het enige wat wij willen met onze aanwezigheid is aangeven dat we de huidige wetten en regels niet accepteren. We ontkennen Covid niet, we willen onze vrijheid om te leven en te lachen en zingen terug. Ons recht om buiten, vreedzaam koffie te drinken.
Ik ben bang, dat geef ik toe. Bang wat er gebeurd als we niet voor onze rechten opkomen. Bang voor wat er gebeurd als we het wel doen.
Maar ik zal niet stoppen, want deze waanzin moet stoppen....
Een volk dat voor tirannen zwicht
zal meer dan lijf en goed verliezen
dan dooft het licht......
Anoes
ps, aan alle mensen, behalve de Romeo's en de horecgasten, heb ik toestemming gevraagd voor het plaatsen van foto's
.
Wat ontzettend goed geschreven Anoesj. Volkomen inleefbaar. Ik was er niet bij, maar jouw beschrijving heeft mij toch even meegenomen. Dank je wel.
Vreedzaam? Je bent een tokkie!