Ik woon in een heel klein dorpje, ergens in een uithoek van Overijssel. Het is een prachtig, historisch dorpje, met een mooie geschiedenis. Van piraten tot Henric de Crane, er is genoeg te vertellen. De bewoners zijn een apart volkje, maar ik moet zeggen, als rasechte Brabander voel ik me er welkom.
Ik woon middenin een prachtige straat, waar het ene huis nog mooier is dan de andere. Als ik met mijn hondje langs de Linde loop, en al die geweldige mooie tuintjes, verandaatjes, hoekjes, bloemen, struiken, vlinders, dan verwacht ik bijna elk moment een kabouter te zien, op de schommelstoel, pijp in de hand...... je zou je bijna in de Efteling waren.
Eens per drie jaar hebben ze hier dorpsfeest. Door de C maatregelen heb ik het nooit mee mogen maken, helaas.
Maanden lang knutselen ze per buurt aan het feest. Het hele dorp wordt omgetoverd tot de meest uiteenlopende thema's. de ene buurt nog fanatieker dan de andere.
Ik woon in een goede buurt, hahaha.
Al een paar keer bij de beste drie. We waren al begonnen met het feest van dit jaar. Zou eerste weekend van september zijn..... Helaas, C.....
Maar goed, ik ben hier nu ongeveer 3 jaar geleden komen wonen. Als import, onbekend. Verbazend hoe weinig info de buurt over mij had. Hoe anders was dat bij mijn buurvrouwtje. Nog voor zij klaar was met verbouwen, wist ik al hoe oud ze was,waar ze vandaan kwam, wat haar vader voor werk had, wat ze betaald had, waar zij werkte, welke opleiding haar vriend deed. Haar schoenmaat nog net niet. Hahahaha, ik vond het geweldig.
Een jaar ongeveer na mijn inwoning ben ik in een plaatselijk eetcafé gaan werken. Dat heeft mij zeker geholpen met het socialiseren hier. Je leert mensen herkennen, je probeert het goede formaat bier al op de bar te hebben voor ze zitten, je onthoudt de verhalen van een paar dagen geleden, in mijn ogen: wees Brabander....
Nu, zo veel tijd later: mijn buuf (oorsprong ergens uit de Noordoostpolder)) komt bijna elke dag even langs. Zij is 24 jaar, ik ben bijna 50 jaar. En hoe anders misschien dan "normaal", ze is in dit dorp mijn beste vriendin. Zij is een oprecht Christen, ik ben, laten we zeggen, anders.
Maar deze vriendschap is wel typerend voor ons leven hier. We zijn er voor elkaar. Je helpt elkaar: ik heb dit over...tof, ik dat.... Ruilen? Even knuffelen met de hond, even een praatje om te checken of alles goed is, even een bakkie om je verhaal te doen, lekker samen prutsen. Misschien herkenbaar: Vrouwending.
Onze bijna-buurman, zoveel huizen verder is ook zo. Hij helpt mij een schutting zetten, ik help hem zijn huisje schoonmaken. En zoals zijn bejaarde, sociaal actieve buurvrouw zei: "Dat is mooi meis, dan hoef je allebei geen dank je wel te zeggen".
Het, kleine, nadeel van zo'n dorp: in eerste instantie waren de huidige maatregelen hier nog niet zo merkbaar. Niet steeds aanwijzingen voor gevaar, 1,5m borden, mondkapjes, je zag het hier niet. Wel met het gevolg dat de mensen hier ook lang gedacht hebben: Het zal niet zo'n vaart lopen.
Maar goed, dat is niet waar ik het nu over wil hebben.
Het pittoreske van in een klein dorp wonen.
Toen ik hier kwam wonen had ik nog mijn vorige hondje Pinky, die ik 16 jaar lang heb mogen meemaken. Maar goed, zoveel keer per dag maak je een rondje, als Pink een goede dag had, ging ik lekker vaak naar het bos hier 200 m vandaan. Nog geen 2 weken en mensen herkennen je, beginnen met groeten, of zijn heerlijk rechtuit nieuwsgierig. Wie ben je, waar kom je vandaan, wat doe je?
Buurt bbq, vrouwenavond in het Buurthuis, intocht Sinterklaas, allemaal kleine activiteiten, maar erg gezellig, als je het lef hebt alleen naar binnen te lopen als vrouw alleen en open staat voor iedereen. Vriendelijk en met respect.
Dus uiteindelijk, ik, als rasechte Brabander uit het Westen, kan zeggen dat verhuizen naar dit hele kleine dorp, een van de beste beslissingen is geweest in mijn leven.
Ik heb er vrienden gevonden, ik heb er werk gevonden (tot C), een gemeenschap die mij, behoorlijk ver, accepteert.
We zijn een vriendengroepje. Los van de bijna-buurman en mijn buuf, hebben we nog de vroegere kok van het eetcafé en een Poolse dame (met haar dochtertje). Regelmatig hebben we buurtbiertjes, dan hier, dan daar. Altijd gezellig. In de afgelopen maanden zijn we, volgens mij, een hecht vriendengroepje geworden.
Het enige dat het mij gekost heeft, is vriendelijkheid en respect.
En dat is alles wat ik iedereen gun, vriendschap, respect voor elkaar.
Dat is wat ons mens maakt. Dat maakt ons allemaal bijzonder.
Comentarios